Hieronder lees je de ervaring van een vrouw met PMDD. Ze ervaart maandelijks depressieve gevoelens. Sinds kort heeft ze een diagnose PMDD, premenstrual dysphoric disorder. Lees hier meer over wat dat precies is.
Je bent jezelf niet voor de helft van je leven. Het allerzwaarste vind ik om ook maar iets gedaan te krijgen in mijn slechtste dagen. Op mijn werk functioneer ik niet, ik slaag er niet in om mijn huishouden te doen, ik snauw op mijn kinderen, ik snauw op mijn man… De dingen die mij compleet niet storen in mijn goede week, zijn het einde van de wereld in mijn slechte week.
.png)
Het allerzwaarste vind ik om ook maar iets gedaan te krijgen in mijn slechtste dagen.
Ik heb de link met mijn menstruatiecyclus gelegd toen ik een fitbit kreeg. Dat is intussen 5 jaar geleden. Een fitbit meet constant je hartslag. Op de dagen dat ik me slecht voelde, schoot mijn hartslag de hoogte in. Zodra ik mijn regels kreeg, bleef mijn hartslag weer laag. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik de link legde tussen mijn lijf zelf en hoe slecht het er in mijn hoofd aan toe ging.
Op de dagen dat ik me slecht voelde, schoot mijn hartslag de hoogte in.
Ik heb een cyclus van 25 dagen en mijn slechtste dag bevindt zich op dag 19. Als mijn menstruatie begint, gaat het al weer een beetje beter. Dan is alle ergernis, angst en paranoia alweer een beetje weg. Dan ben ik gewoon nog emotioneel.
Maar het gekke van PMDD is… Dat verbetert altijd weer. Dus je hebt het zo verschrikkelijk slecht, maar dan uiteindelijk gaat dat over en denk je: “Dat was zo erg toch niet? Dat zal wel niks zijn. Alles is in orde.” En dan twee weken later… BAM! Nog een keer. En dan denk je: "Dit komt nooit meer goed."
Ik heb lang de pil gepakt als jong meisje. Dat was geen goed idee. Dat was verschrikkelijk. Ik was depressief. Ik viel elke avond huilend in slaap… Ruzies… Complete miserie… Ik bleef mijn vriend beschuldigen dat het allemaal zijn fout was… Ik kan me op dit moment niet inbeelden hoe het me gelukt is om mijn studies op die manier af te maken.
De dag dat ik gestopt ben met de pil en een vaginale ring begon te gebruiken, begon de zon weer te schijnen. Opeens kon het leven wél nuttig zijn. Tot ik zwanger ben geworden van mijn eerste kindje, heb ik een vaginale ring gebruikt. Ik heb tijdens mijn zwangerschap en de periode dat ik borstvoeding gaf geen last gehad. Dat waren de mooiste jaren van mijn leven. Ik was perfect gelukkig en leefde op een roze wolk.
De dag dat ik gestopt ben met de pil en een vaginale ring begon te gebruiken, begon de zon weer te schijnen.
Tijdens de borstvoeding kreeg ik de minipil voorgeschreven. Daar zit enkel progestageen in. De ochtend nadat ik mijn eerste pilletje had genomen, was ik een ander mens. De connectie met mijn dochter was ik verloren. Ik heb mijn kind boos in de handen van mijn man geduwd: “Hier! Zorg ook eens voor je kind!”. Dan ben ik weer in bed gekropen. Toen ik uren later uit mijn bed kwam heb ik beslist dat er geen hormoon meer in mijn lijf kwam.
Op een bepaald moment heb ik inderdaad een burn-out gekregen. Dat is een heel lang proces geweest. Ik had een heel stressvolle, drukke job. En een van de voorbodes voor een slechte PMDD-maand is, weet ik nu, stress.
3 maanden voor ik echt gecrasht ben, had mijn gynaecoloog me oestrogel voorgeschreven. Dat zou wel helpen volgens haar. Ik heb er daarbovenop nog eens een keto-dieet tegenaan gesmeten. Dat was het begin van ‘t einde. Dat waren de 3 slechtste PMDD-maanden van mijn leven. Toen heb ik twee jaar moeten recupereren.
Dat waren de 3 slechtste PMDD-maanden van mijn leven. Toen heb ik twee jaar moeten recupereren.
Mijn huisarts schreef me thuis. Ik had begeleiding nodig, maar dit had ik niet. Ik ben heel mijn burn-out lang naar dezelfde huisarts in een groepspraktijk geweest. Eigenlijk ben ik bang van die vrouw. Ze weet zelfs niet dat ik PMDD heb. Ik heb dat nog niet gezegd omdat ik me bij haar niet op mijn gemak en veilig voel.
Die burn out heeft me wel veel inzichten gegeven. Het is eigenlijk dankzij mijn burn out dat ik nu klaar ben om te aanvaarden dat ik PMDD heb. Dat zou ervoor niet gelukt zijn.
Ik heb sinds augustus een diagnose PMDD. Op dit moment ben ik blij dat het een naam heeft. Het helpt om dingen te kaderen.
Eigenlijk heb ik dankzij instagram ontdekt wat PMDD was. Maar soms lees je daar dan van die hele zware dingen. Er zijn mensen die echt niet uit hun bed geraken. Ik spring niet altijd nog in de douche en ik merk dat heel veel dingen in het water vallen in die week, maar dat gaat nog wel. Ik had zoiets van “Ik ben zo erg niet”.
Ik heb een aantal keer gechat met iemand van IAPMD (International Association for Premenstrual Disorders). Zij aanvaarden zelfdiagnoses. Hun redenering ging als volgt: "Waarom zou iemand de tijd en de moeite nemen om zich te verdiepen in PMDD, als die géén PMDD heeft?"
Waarom zou iemand de tijd en de moeite nemen om zich te verdiepen in PMDD, als die géén PMDD heeft?
Dat klonk inderdaad wel heel logisch. Vanaf toen heb ik beslist dat ik PMDD had. Mijn zus, die huisarts is, heeft me daarna officieel gediagnosticeerd. Die avond heb ik ontzettend veel geweend. Er was eindelijk een duidelijke reden waarom ik zo ongelukkig was.
Sinds ik een diagnose heb, kan ik mezelf veel beter aanvaarden. Ik had altijd het gevoel dat ik geen ambities had, geen doelen had en niet vooruit geraakte in het leven. Ik had geen energie om doelen te hebben en daar naartoe te werken. Op social media lees je altijd dingen als: “stel je doelen en dan ga je er wel geraken”. Mijn doel is nu elke maand overleven. Als ik dat doe, heb ik al veel bereikt in mijn leven. Dat is zo’n mildheid die ik nu kan hebben voor mezelf.
Er was eindelijk een duidelijke reden waarom ik zo ongelukkig was.
Ik sta ook elke dag meer stil bij hoe ik me die dag voel. De PMDD managen en genieten van de weken dat het wel goed gaat vind ik al een puike prestatie van mezelf. Maar zo kijk ik er nog maar sinds enkele weken naar.
Ook mijn man merkt een groot verschil sinds ik een diagnose heb. Ik slaag er veel beter in om hem minder te belasten. Ik besef meer dat de ergernis door mijn PMDD komt en hij niet de oorzaak is.
Mijn man en ik zijn nu 21 jaar samen. Ik heb hem op een bepaald moment zelfs op straat gezet door PMDD. Dat was na twee zwangerschappen en twee periodes van borstvoeding. We zijn daarna in relatietherapie gegaan, maar daar zijn we nooit tot PMDD gekomen.
Daar kwamen we wel tot het punt dat ik 'de oorzaak' ben van de wrijvingen tussen ons. Dat vond ik heel moeilijk om te aanvaarden. Voor mij leek het alsof hij de oorzaak van alles was. Hij deed het mis... Hij maakte mij het leven zuur... Hij ruimde niet op... Hij was fout... Sinds een jaar ben ik me ervan bewust dat de oorzaak eerder bij mij ligt, bij PMDD.
Voor mij leek het alsof hij de oorzaak van alles was.
De relatietherapie heeft ervoor gezorgd dat we elkaar terug gevonden hebben. Het gaf ons bevestiging dat we elkaar echt wel graag zien en bij elkaar passen. Ik heb daar ook beseft dat hij ook gevoelens heeft. Dat klinkt belachelijk he... Maar dat is echt waar. Hij kon enorm veel slikken, tot het te veel werd. En dan sloot hij zichzelf volledig op en stopte onze communicatie volledig.
Ja dat herken ik heel hard. Vooral in mijn slechte maanden. Ik heb ook goede maanden waarbij ik denk: "Oh, dat viel goed mee".
We hebben een spoorweg een beetje verder achter ons huis. Vooral tijdens mijn burn-out was ik me er heel erg van bewust wanneer er een trein reed. Ik denk dat ik nog bewust genoeg ben om geen echt actie te ondernemen. Zelfmoordpogingen heb ik nooit gedaan. Maar ideation... Heel veel.
Ik was er 100% zeker van dat iedereen beter af zou zijn als ik gewoon verdween. Dan zou alles opgelost zijn. Het is maar heel recent dat ik besef dat zo'n gedachten niet normaal zijn. Ik dacht dat iedereen dat wel eens dacht of dat dat gewoon bij het leven hoorde. Maar nu begin ik te beseffen dat er mensen zijn die zich niet kunnen voorstellen wat dat is. Daar ben ik jaloers op.
Het is maar heel recent dat ik besef dat zo'n gedachten niet normaal zijn.
Track je cyclus. Ik journal elke avond om na te gaan hoe de dag geweest is en hoe het gaat. Het heeft lang geduurd voor ik een systeem had dat voor mij werkte, misschien komt er binnenkort een app die je daarbij helpt (lacht). Ik denk dat nu elke arts die mijn symptomentracker ziet wel een diagnose kan stellen.
Lees hier meer over de toekomstige PMS-coaching app
Ik neem wel wat voedingssuplementen. Als ze niet echt helpen, heb ik in elke geval geloof in het placebo effect ervan. Wees je bewust van hoe je je voelt en geef je grenzen aan, en als je dat moeilijk vindt, durf naar een psycholoog te gaan. Je trauma’s leren kennen kan je veel inzichten geven en de zwaarte van de PMDD verzachten. De relatie met mijn man is massa’s verbeterd sinds ik mijn grenzen durf aan te geven.
.png)
